Ο συντονιστής του Ιβηρικού Ενεργειακού Παρατηρητηρίου, Αντόνιο Ελόυ, δήλωσε την Τετάρτη ότι «είναι αδύνατο» ο ίδιος αγωγός να παρέχει φυσικό αέριο και υδρογόνο, όπως επεσήμαναν οι κυβερνήσεις της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Γαλλίας, στο πλαίσιο της συμφωνίας για την επιτάχυνση των ενεργειακών διασυνδέσεων.
«Είναι αδύνατο ο ίδιος αγωγός να τροφοδοτεί δύο διαφορετικά τμήματα παραγωγής», υποστήριξε ο συντονιστής του Ιβηρικού Ενεργειακού Παρατηρητηρίου, σε γραπτή απάντηση στο Lusa.
Η δήλωση έγινε για την επίμαχη ανακοίνωση της περασμένης εβδομάδας όταν οι ηγέτες της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας αποφάσισαν να προχωρήσουν στην υλοποίηση ενός «πράσινου ενεργειακού διαδρόμου» για τις ενεργειακές διασυνδέσεις μεταξύ των χωρών, επενδύοντας σε μια θαλάσσια σύνδεση μεταξύ Βαρκελώνης και Μασσαλίας (BarMar), εις βάρος μιας διέλευσης μέσω των Πυρηναίων (MidCat), η οποία προβλέπει έναν αγωγό για «πράσινο» υδρογόνο και επίσης, κατά τη διάρκεια της μετάβασης, για φυσικό αέριο.
«Το έργο είναι ακόμη εντελώς εικονικό. Για την υλοποίησή του, λείπει η θεμελιώδης επενδυτική απόφαση, η οποία δεν είναι καθόλου εγγυημένη, καθώς και οι μελέτες και η εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, που είναι αμφίβολο αν θα είναι θετικές σε αρκετές περιπτώσεις», πρόσθεσε ο Αντόνιο Ελόυ.
Ο αξιωματούχος θέλησε επίσης να «καταρρίψει την ιδέα ότι το έργο αυτό είναι “πράσινο”», υποστηρίζοντας ότι ακόμη και αν χρησίμευε μόνο για τη μεταφορά υδρογόνου, «θα είχε σίγουρα “μαύρη” ενεργειακή συνεισφορά».
Για τον Αντόνιο Ελόυ, το έργο, του οποίου το χρονοδιάγραμμα, οι πηγές χρηματοδότησης και το κόστος θα συζητηθούν στις 9 Δεκεμβρίου, «είναι αμφίβολης συγκεκριμενοποίησης».
«Ρίχνουν τις ρουκέτες και μαζεύουν τα ραβδιά και τίποτα. Αν υλοποιηθεί σε εννέα ή 12 χρόνια θα είναι άσχετο, σε ένα νέο ενεργειακό σενάριο», εκτίμησε.
Ο συντονιστής του Ιβηρικού Ενεργειακού Παρατηρητηρίου, ο οποίος υποστηρίζει εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες τη μετάβαση σε μια οικονομία βασισμένη στο υδρογόνο, πιστεύει ότι είναι μια πλεονεκτική πηγή ενέργειας σε μια «οικονομία εγγύτητας, όπου η παραγωγή είναι διασυνδεδεμένη με τη χρήση».
«Οι εξαγωγές δεν είναι αμελητέες, αν και σε αυτή την περίπτωση μιλάμε είτε για τη μεταφορά σε εμπορευματοκιβώτια του υγρού, είτε οδικώς, είτε σιδηροδρομικώς, είτε για την απίθανη και απρόβλεπτη μεταφορά σε ειδικούς αγωγούς», επισήμανε.
Ερωτηθείς σχετικά με το εγκαταλελειμμένο σχέδιο, το οποίο προέβλεπε μια διασύνδεση μεταξύ της Ιβηρικής Χερσονήσου και της Γαλλίας μέσω των Πυρηναίων, ο Αντόνιο Ελόυ υπενθύμισε ότι το MidCat περιελάμβανε «ένα μείγμα ηλεκτρικών συνδέσεων, οι οποίες ήταν απολύτως απαραίτητες».
Ωστόσο, προέβλεπε επίσης «τη μεγαλομανία της μεταφοράς φυσικού αερίου στη Γερμανία, ενώ θα ήταν πολύ πιο οικονομικό να μεταφερθεί από τη Σινές με πλοίο στο Αμβούργο, καθώς θα είχε σοβαρά περιβαλλοντικά μειονεκτήματα στο πέρασμα των Πυρηναίων, εκτός των οποίων, προφανώς, η Γαλλία δεν ενδιαφερόταν καθόλου να πληρώσει για κάτι που δεν της είναι χρήσιμο», υπογράμμισε.
