Νέα “σήμα” για δομικές παρεμβάσεις στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας στέλνουν παράγοντες της βιομηχανίας υπογραμμίζοντας τη σημασία υιοθέτησης ενός σχήματος αποσύνδεσης των τιμών του ρεύματος, που παράγουν οι ΑΠΕ, από το Χρηματιστήριο Ενέργειας. Σημειώνουν, ότι έτσι θα καταστεί δυνατό να περάσουν στην αγορά τα οφέλη που προκύπτουν από το φτηνό πράσινο ρεύμα. Εναλλακτικά, εφόσον δεν παρθούν ρυθμιστικά μέτρα, η επιβίωση των επιχειρήσεων θα τεθεί σε κίνδυνο.
Συγκεκριμένα, σε μελέτη της Compass Lexecon που συντάχθηκε για λογαριασμό της Ένωσης Βιομηχανικών Καταναλωτών Ενέργειας, που εκπροσωπεί τις ενεργοβόρες βιομηχανίες, (ΕΒΙΚΕΝ), σημειώνεται ότι απαιτούνται διαρθρωτικές αλλαγές, όπως η μετάβαση από το gross pool στο net pool. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να περνάει όλη η παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια υποχρεωτικά μέσα από το Χρηματιστήριο Ενέργειας όπως συμβαίνει σήμερα.
Με στόχο ένα ανταγωνιστικό κόστος ηλεκτρικής ενέργειας, γίνεται, χαρακτηριστικά, λόγος και για τις διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται, ώστε οι τιμές στη χονδρεμπορική αγορά να μειωθούν στο επίπεδο μιας ευνομούμενης ευρωπαϊκής αγοράς.
Στη μελέτη, μάλιστα, που αναμένεται να δοθεί από την ΕΒΙΚΕΝ στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, καθώς και στους σχετιζόμενους φορείς, μεταξύ άλλων, προτάσσεται το “Ιταλικό μοντέλο”, ως η πλέον ενδεδειγμένη λύση για τις ελληνικές βιομηχανίες. Κάτι ανάλογο, όπως αναφέρεται, εφαρμόζεται στην Γαλλία, Βέλγιο, ενώ σχεδιάζεται να εφαρμοστεί στη Βουλγαρία και Γερμανία.
Με βάση τη μελέτη πρέπει να μην περνάει υποχρεωτικά όλη η παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια, μέσα από το χρηματιστήριο, αλλά μέρος της, να διοχετεύεται στην αγορά και δη στη βιομηχανία, μέσα από έναν κρατικό φορέα με ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ των μεγάλων βιομηχανικών καταναλωτών και των σταθμών παραγωγής ΑΠΕ.
«Το φθηνό κόστος των ΑΠΕ πρέπει να περάσει στους καταναλωτές, άρα δεν πρέπει να περνάει μέσα από την αγορά» τονίζεται σχετικά, από την ΕΒΙΚΕΝ, που σημειώνει στη βάση της μελέτης, ότι στο “Ιταλικό μοντέλο” η κεντρική ιδέα είναι η θέσπιση ενός κρατικού φορέα (Low Carbon Contracting Entity), που από τη μια θα συνάπτει cfds - τα λεγόμενα Συμβόλαια Επί της Διαφοράς που είναι χρηματοοικονομικά εργαλεία με όρους στη βάση διακύμανσης τιμών- με παραγωγούς ΑΠΕ, υβριδικές ΑΠΕ με μπαταρίες, και από την άλλη θα συνάπτει ΡΡΑ με βιομηχανίες, διασφαλίζοντας, έτσι, σταθερές τιμές ενέργειας και μειώνοντας τη μεταβλητότητα του κόστους.
Συγκεκριμένα, όπως περιγράφεται, ο φορέας θα συνάπτει συμβάσεις διαφορικής προσαρμογής (CfDs) με παραγωγούς ΑΠΕ και στη συνέχεια θα διαθέτει την πράσινη ενέργεια σε βιομηχανικούς καταναλωτές μέσω PPAs. Αντίστοιχα με το ιταλικό παράδειγμα, οι βιομηχανίες θα αναλάβουν υποχρεώσεις ανάπτυξης νέων μονάδων ΑΠΕ και επιστροφής ενέργειας σε μακροχρόνιο ορίζοντα, διασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη βιωσιμότητα του μηχανισμού.
Προς επίρρωσιν της πρότασης, εν προκειμένω αναφέρεται, ότι o GSE (ιταλικός ΔΑΠΕΕΠ) διαθέτει στις ενεργοβόρες βιομηχανίες για τρία χρόνια, 24 TWh πράσινης ενέργειας, έναντι 65 ευρώ/MWh. Το ποσό αυτό προσδιορίζεται με βάση τη μέση τιμή της αγοράς, ενώ η ενέργεια που διατίθεται στη βιομηχανία καλύπτει το 25% της κατανάλωσης της. ‘Έτσι, ως αντάλλαγμα οι βιομηχανίες αναλαμβάνουν την υποχρέωση να χτίσουν μονάδες ΑΠΕ διπλάσιας δυναμικότητας και να επιστρέψουν στον GSE τα επόμενα είκοσι έτη την ίδια ποσότητα ενέργειας στην ίδια τιμή.
Όπως σημειώνει η μελέτη, με βάση το παραπάνω σχήμα, το Ιταλικό μοντέλο Energy Release 2.0, για τρία έτη o GSE διαθέτει 24TWh στις ενεργοβόρες βιομηχανίες (περίπου 25% της κατανάλωσης τους) με τιμή 65€/MWH πράσινη ενέργεια με αναφορά στη μέση τιμή της αγοράς.
Όπως, αναφέρεται, με τον τρόπο αυτό μειώνεται η έκθεση του νέου φορέα (που στην ελληνική περίπτωση θα μπορούσε να είναι ο ΔΑΠΕΕΠ) στη μεταβλητότητα των τιμών της αγοράς αφού μεταφέρει μέρος του ρίσκου στις βιομηχανίες. Εξετάζεται επίσης η εναλλακτική λύση ο φορέας να διαθέτει και προϊόντα αποθήκευσης.
Συμπερασματικά σύμφωνα με την ΕΒΙΚΕΝ το ιταλικό μοντέλο είναι η ενδεδειγμένη λύση για τη μείωση του ενεργειακού κόστους των ελληνικών βιομηχανιών.
Παράλληλα, προτείενται η δημιουργία μιας ισχυρότερης αγοράς προθεσμιακών προϊόντων με μεγαλύτερη ρευστότητα, κατά το μοντέλο άλλων χωρών, όπως στην Ουγγαρία, την Ιταλία, την Ολλανδία και φυσικά τη Γερμανία.
Επίσης η μελέτη προτείνει την ανάπτυξη «πράσινης» ευελιξίας μέσω της διαμόρφωσης και κοινοποίησης στην Κομισιόν ενός μηχανισμού ευελιξίας που αφορά στην απόκριση ζήτησης από μονάδες μη ορυκτών καυσίμων αλλά και συμπληρωματικά μέτρα που αποσκοπούν στη διασφάλιση ανταγωνιστικού κόστους για τις βιομηχανίες μέσω σύναψης ΡΡΑs και μέσω ενίσχυσης της ρευστότητας στην Προθεσμιακή Αγορά.
