Τις εποχές που το ελληνικό χρέος κυκλοφορούσε σαν «μπαμπούλας» πάνω από τις ευρωπαικές χώρες, μας θύμισε ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών (για πόσο ακόμα;) Antoine Armand. «Η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα, η Γαλλία έχει οικονομία, έχει δυνατότητες απασχόλησης, ελκυστικότητα, οικονομική ισχύ, πολύ υψηλότερο δημογραφικό», ήταν τα σχόλια του συμπαθούς Γάλλου πολιτικού, που το 2010 όταν χρεωκοπούσαμε ήταν δεν ήταν 19 ετών, για το γεγονός ότι το κόστος δανεισμού της Γαλλίας είναι ίδιο με αυτό της Ελλάδας. Τον καταλαβαίνουμε. Το έχουμε περάσει. Το πρώτο στάδιο μιας αρνητικής κατάστασης σύμφωνα με τους ψυχολόγους, είναι η μη αποδοχή το πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση. Σε αυτό το στάδιο ερμηνεύεις όλα τα γεγονότα σαν να μην αποτελούν πρόβλημα. Έλα όμως που οι «καταραμένες» οι αγορές ξέρουν. Και αν σου ξεφύγει η κατάσταση από τον δικό σου έλεγχο και περάσει στον έλεγχο τον αγορών, τότε σπανίως υπάρχει επιστροφή. Ακόμα και αν είσαι η δεύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη η πανίσχυρη Γαλλία.
Στοιχεία της Γαλλικής κεντρικής τράπεζας έδειξαν ότι Ιάπωνες επενδυτές στα γαλλικά ομόλογα πωλούν μαζικά όλες τις τελευταίες μέρες και αναζητούν ασφαλέστερα καταφύγια. Ακόμα η κατάσταση είναι ελεγχόμενη σε ότι αφορά το κόστος δανεισμού. Μια απότομη πτώση του αξιόχρεου από τους οίκους μπορεί να αλλάξει άρδην την κατάσταση. Αν την γλυτώσει από την S&P (βράδυ Παρασκευής όταν θα έχουν γραφτεί αυτές οι γραμμές), είναι θέμα χρόνου να συμβεί κάτι τέτοιο από την Fitch ή την Moody’s τις επόμενες εβδομάδες, επικαλούμενες όχι μόνο την επιδείνωση των δημοσίων οικονομικών, αλλά και το πολιτικό αδιέξοδο να περάσουν οποιαδήποτε μέτρο. Ειδικά αν η κυβέρνηση Μπαρνιέ δεν περάσει τα μέτρα από την Βουλή ή χάσει την δεδηλωμένη.
Στο ρίσκο χώρας, λόγω απειρίας πλέον προστίθεται και ο νεαρός υπουργός Οικονομικών Armand. Είπε και κάτι πετυχημένο, την περασμένη Πέμπτη, θέτοντας το παλιάς κοπής δίλημμα στους συμπατριώτες του, «μέτρα ώστε να μειωθεί το έλλειμμα κάτω από το 3% ή ένας δρόμος άγνωστος, που περνάει από την υποβάθμιση και την αποδιάρθρωση της χώρας». «Κανείς δεν θέλει το δεύτερο μονοπάτι» είπε ο πρόχειρα διαβασμένος από τις τακτικές που ακολουθούσαν οι κυβερνήσεις στην ελληνική κρίση Γάλλος πολιτικός. Αν είχε διαβάσει πιο προσεκτικά, θα ήξερε ότι όποτε τίθονταν αυτό το δίλημμα, το πλεονέκτημα γίνονταν μεγαλύτερο για τους κερδοσκόπους που στοχεύουν αδύναμες οικονομίες.
Θα μπορούσε να μιλήσει στους Γάλλους πιο απλά και κατανοητά. Ότι για παράδειγμα χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία αναγκάστηκαν να μεταρρυθμιστούν βίαια και πλήρωσαν τον λογαριασμό. Η Γαλλία σφύριζε αδιάφορα και σιγουντάριζε αυτούς που μας κουνούσαν το δάχτυλο. Τώρα ο λογαριασμός όμως έφτασε σε αυτήν..
