Στο λιμάνι του Λος Άντζελες, ένα σύνολο αντλιών σπρώχνει μια σταθερή ροή θαλασσινού νερού μέσα από κάτι που μοιάζει με ένα έργο επιστημονικής έκθεσης για τα στεροειδή. Περίπου 2.000 μίλια μακριά, στο Childersburg της Αλαμπάμα, ένα βιομηχανικό εργοστάσιο κατασκευάζει τσιμεντόλιθους.
Αυτά τα δύο συστήματα είναι διαφορετικοί κόσμοι, αλλά τα ενώνει μια κοινή αιτία: Προστασία του κλίματος χρησιμοποιώντας φουτουριστική τεχνολογία. Διευθύνονται επίσης και οι δύο από εταιρείες που προέρχονται από ένα εργαστήριο που διοικείται από έναν επιστήμονα που στρέφεται κατά της πανεπιστημιακής ορθοδοξίας, εκκινώντας νεοφυείς επιχειρήσεις τεχνολογίας κλίματος αντί για άρθρα για ακαδημαϊκά περιοδικά.
Αυτός ο επιστήμονας είναι ο Gaurav Sant και ηγείται του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Ινστιτούτο Διαχείρισης Άνθρακα (ICM) του Λος Άντζελες. Υπό την καθοδήγησή του, το εργαστήριο εργάζεται για τη διαχείριση των εκπομπών άνθρακα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που βρίσκονται ήδη στην ατμόσφαιρα. Η Equatic, μια startup που αφαιρεί το διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα και το αποθηκεύει στη θάλασσα, και η CarbonBuilt, η οποία δεσμεύει το αέριο που θερμαίνει τον πλανήτη στο σκυρόδεμα, είναι μόνο δύο παραδείγματα του οράματος του Sant.
Ενώ τεχνολογίες όπως τα ηλιακά πάνελ και τα ηλεκτρικά οχήματα λειτουργούν σε κλίμακα, αυτό δεν ισχύει για το έργο του Sant. Οι τεχνολογίες για την απομάκρυνση του άνθρακα από τον αέρα και την αποθήκευσή του σε μέσα που κυμαίνονται από το θαλασσινό νερό έως το σκυρόδεμα βρίσκονται ακόμα σε πρώιμα στάδια και έχουν προκαλέσει κριτική ότι αποσπούν την προσοχή από την ανάπτυξη δοκιμασμένων λύσεων τώρα. Αλλά ο Sant βλέπει αυτές τις τεχνολογίες - και άλλες κερδοσκοπικές που εργάζεται - ως απαραίτητες, και το να μην τις αναπτύξει θα ήταν ένα επικίνδυνο λάθος.
«Το να έχουμε μια ενιαία λύση δεν είναι στρατηγική για το κλίμα», είπε. «Δεν ξέρετε τελικά ποιες [τεχνολογίες] θα λειτουργήσουν πραγματικά και ποιες θα είναι πραγματικά αρκετά μεγάλες, αρκετά γρήγορες, αρκετά κατάλληλες και έτσι θέλετε να διαδώσετε τα στοιχήματά σας».
Μοναδικό για έναν πανεπιστημιακό οργανισμό, το ICM σχεδιάστηκε για να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχήματα εξοικονόμησης άνθρακα. Ο Camly Tran είναι επικεφαλής των επιχειρήσεων στην startup CarbonBuilt, την προαναφερθείσα εταιρεία που παράγει σκυρόδεμα χαμηλής περιεκτικότητας σε άνθρακα στην Αλαμπάμα. Χημικός με εκπαίδευση, διαπίστωσε ότι οι επιστήμονες μπορούν να επικεντρωθούν σε «μια πολύ εξειδικευμένη ερευνητική ιδέα για την οποία ενδιαφέρονται δύο άτομα» παρά σε πρακτικές εφαρμογές.
Η ICM, αντίθετα, έχει μεταφέρει μια σταθερή ροή ιδεών από εργαστήριο σε πιλοτικό από την ίδρυσή της το 2019. Ήταν η πρώτη πανεπιστημιακή ομάδα που κέρδισε μέρος του Carbon XPRIZE $20 εκατομμυρίων για το έργο της στο CarbonBuilt. Μια άλλη ομάδα ICM, η οποία τελικά έγινε η startup αφαίρεσης άνθρακα των ωκεανών Equatic, κέρδισε την πρώτη θέση στο Liveability Challenge 2021, έναν παγκόσμιο διαγωνισμό καινοτομίας βιωσιμότητας. Το ινστιτούτο έχει επωάσει έξι μεγάλα έργα, όλα τα οποία έχουν μετατραπεί σε νεοφυείς επιχειρήσεις, με εστίαση που κυμαίνονται από την απανθρακοποίηση σκυροδέματος με χρήση τεχνητής νοημοσύνης έως τον διαχωρισμό και τη διύλιση λιθίου.
Πολιτικός μηχανικός τρίτης γενιάς, ο Sant προσλήφθηκε από το UCLA το 2010 για να κατασκευάσει ένα από τα πρώτα προγράμματά του που επικεντρώθηκε στην απανθρακοποίηση δομικών υλικών. Σύντομα όμως βρέθηκε να αμφισβητεί τα κοινωνικά οφέλη της δουλειάς του, δεδομένης της επιδείνωσης της κλιματικής κρίσης και της δυσανάλογης επιβάρυνσης για τις αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Ινδία, όπου μεγάλωσε.
Ο πατέρας και ο παππούς του Σαντ βοήθησαν στη δημιουργία πόλεων και πολιτειών στην Ινδία, βελτιώνοντας ουσιαστικά την ποιότητα ζωής. Η αναζήτηση αυτού του επιπέδου επιπτώσεων οδήγησε στη δημιουργία της ICM, η οποία υπολογίζει εταιρείες όπως η Boeing Co και η Shell Plc και ομοσπονδιακές υπηρεσίες όπως το Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ ως υποστηρικτές είτε του ίδιου του ινστιτούτου είτε νεοφυών επιχειρήσεων που επωάζονται εκεί. Εκείνη την εποχή, το UCLA ήταν ήδη ένας κόμβος για τη χρήση άνθρακα και την έρευνα διαχείρισης. Αλλά το έργο ήταν κατακερματισμένο, με τους καθηγητές να εργάζονται σε παρόμοια πράγματα, αλλά συχνά όχι παράλληλα, είπε ο Τραν, ο οποίος ήταν ο εκτελεστικός διευθυντής της ICM.
«Θέλαμε να δημιουργήσουμε μια κεντρική τοποθεσία για να στεγάσει όλα αυτά τα ερευνητικά έργα που επεκτείνονται πέρα από την απλή μηχανική», είπε. Αυτό σήμαινε επίσης την προσέλκυση κυβερνητικών εταίρων και ιδιωτικού κεφαλαίου, καθώς και την εξέταση της σχέσης κόστους-αποτελεσματικότητας, της επεκτασιμότητας και του αντίκτυπου.
Το ICM δεν είναι το πρώτο ακαδημαϊκό κέντρο που επιδιώκει την έρευνα με αυτόν τον τρόπο. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν-Μάντισον Γκρεγκ Νέμετ, ο οποίος μελετά την κλιματική πολιτική και την τεχνολογική καινοτομία, είπε ότι το ινστιτούτο ακολουθεί το βιβλίο του χημικού και μικροβιολόγου Λουί Παστέρ που ανέπτυξε πρώιμα εμβόλια και τεχνικές για να κάνει το γάλα ασφαλές. Το «τεταρτημόριο του Παστέρ» είναι έρευνα που έχει ισχυρή επιστημονική σύνδεση, ενώ παράλληλα εξετάζει το κόστος και τη χρήση.
«Είναι μια διαφορετική κατεύθυνση για την επιστήμη και την τεχνολογία από το να προσπαθείς να βελτιστοποιήσεις [τον] αριθμό των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας ή να προσπαθήσεις να πάρεις βραβείο Νόμπελ», είπε ο Νέμετ.
