Στα τελευταία στοιχεία για την πορεία του ΑΕΠ της χώρας (β’ τρίμηνο) υπάρχει ένα μέγεθος που από μόνο του προβληματίζει. Οι συνολικές επενδύσεις τρέχουν με έναν ρυθμό 29,7% από χρόνο σε χρόνο, αλλά μόλις με 3,9% κινείται ο ρυθμός των παγίων επενδύσεων. Δηλαδή μόλις το ένα δέκατο των διαθέσιμων επενδύεται για μια επέκταση, μια νέα εγκατάσταση, την αγορά ενός μηχανήματος, κάποιων οχημάτων. Τα υπόλοιπα παραμένουν αποθέματα. Χρήματα δηλαδή υπάρχουν. Διάθεση να επενδύσουν δεν υπάρχει. Το ότι υπάρχουν χρήματα αλλά όχι διάθεση για επένδυση φαίνεται και από τα στοιχεία των τραπεζών. Παρά την αύξηση των χορηγήσεων το 2024, οι επενδύσεις σε χρεόγραφα (ομόλογα, έντοκα γραμμάτια) από τις ίδιες τις τράπεζες είναι διπλάσιες των δανείων που δίνουν. Και έτσι δημιουργείται το ερώτημα, πως ακριβώς θα πειστούν οι επιχειρηματίες να αλλάξουν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, δηλαδή να επενδύσουν σε άλλους τομείς μεγαλύτερης αξίας για την οικονομία, όταν οι ίδιοι αυτοί την ώρα έχουν «κάνει κράτει» σε οποιαδήποτε νέα επένδυση. Ακόμα και την πιο απλή μέσα στην επιχείρησή τους.
Σε αυτή την λοιπόν την συγκυρία, με αυτά τα δεδομένα και πριν απαντήσει τι φοβούνται οι επιχειρηματίες και δεν επενδύουν, η κυβέρνηση αντιλήφθηκε μετά από πέντε χρόνια στο τιμόνι της χώρας, ότι πρέπει να δώσει ώθηση στις βιομηχανικές επενδύσεις. Κάλιο αργά παρά αργότερα. Την πολιτική αυτή την ενέταξαν στην ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Επίσης θετική εξέλιξη. Ανακοίνωσαν μάλιστα κάποιες ενεργητικές πολιτικές με αρκετά χρήματα, προκειμένου να πειστούν οι επενδυτές να προτιμήσουν κάποιες συγκεκριμένες περιοχές για τις επενδύσεις τους. Δεν πρόκειται για κάτι το πρωτότυπο, αλλά και αυτό κινείται στην σωστή κατεύθυνση.
Αυτό που δεν απαντάει η κυβέρνηση, είναι γιατί οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν επενδύουν γενικώς, παρά το γεγονός ότι χρήματα υπάρχουν. Κάποιες εξαγορές, νέες επενδύσεις, γίνονται και στο μεταποιητικό βιομηχανικό κλάδο. Αλλά ένα νέο εργοστάσιο που φτιάχτηκε την τελευταία πενταετία δεν μπορεί να θυμηθεί κανείς. Κανονικά η κυβέρνηση το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει είναι να διερευνήσει γιατί υπάρχει αυτή η άρνηση. Οι επιχειρηματίες το λένε ξεκάθαρα. Δεν μπορεί μετά από 12 χρόνια ένας νόμος με τον οποίο χτίζεται όλη η χώρα, να κηρύσσεται αντισυνταγματικός, όπως ο νέος Οικοδομικός Κανονισμός. Δεν μπορούν επίσης μικρές μειοψηφίες εκβιαστικά να παγώνουν επενδυτικά σχέδια και το Κράτος να μένει αμέτοχο, όπως στις δεκάδες ενεργειακές επενδύσεις σε όλη την χώρα. Δεν μπορεί γενικώς να κάνει ο καθένας ότι γουστάρει, «γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του» τους νόμους του Κράτους και να περιμένουμε να γίνουν επενδύσεις. Πως να εμπιστευτεί ένας επιχειρηματίας, ποιο επιχειρηματικό σχέδιο μπορεί να κοστολογήσει αυτόν τον κίνδυνο και με ποια όρεξη να σκεφτεί κάποιος να βάλει έστω και ένα ευρώ, όταν δεν έχουμε λύσει τα βασικά..
