Τα προβλήματα στον περίγυρο μας πολλαπλασιάζονται. Όσα συμβαίνουν τελευταία σε Γαλλία κυρίως, αλλά και στη Γερμανία, είναι ενδεικτικά και πρέπει να μας προβληματίσουν. Για την ώρα δεν μας παρασύρουν μαζί τους προς τα κάτω, αλλά επιβραδύνουν την πορεία που θα είχαμε κανονικά. Ενδεχομένως να επηρεαζόμασταν περισσότερο, αν δεν είχαμε κάτι πρωτοφανές τις τελευταίες δεκαετίες: πολιτική σταθερότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το ερώτημα είναι για πόσο θα κρατήσει.
Στην πραγματικότητα πρέπει να απευθύνουμε στους εαυτούς μας το ερώτημα, αν είμαστε πιο κοντά στο γαλλικό πολιτικό κλίμα της μηδενικής συναίνεσης όπως εμφανίζεται εδώ και καιρό ή στο Ιταλικό πολιτικό κλίμα, που μέσα από τις αντιθέσεις τους, έχουν καταφέρει να συνεννοηθούν, να κρατήσουν όρθια την οικονομία τους και μέσω εθνικών πρωταθλητών όπως η Unicredit χτυπούν προς εξαγορά ακόμα και τράπεζες στην Γερμανία.
Αυτή την διαφορά των χωρών που λύνουν με πολιτική συνεννόηση τα προβλήματά τους, με τις άλλες που δεν τα καταφέρνουν, θύμισε ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης στο Λονδίνο, αναφέροντας το παράδειγμα γιατί η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, έλυσαν τα προβλήματά τους πολύ νωρίτερα από την Ελλάδα και πήγαν καλύτερα. Μίλησε ανοιχτά για την ελληνική αδυναμία να διαμορφωθεί η απαραίτητη συναίνεση για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, η οποία μας οδήγησε στο να υποφέρουμε άσκοπα πολύ παραπάνω κατά τη διάρκεια της κρίσης.
Μην γελιόμαστε, η απάντηση είναι εύκολη και σήμερα. Πιστεύει κανείς ότι οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα θα λειτουργούσαν διαφορετικά από ότι στην Γαλλία τους τελευταίους μήνες; Υπάρχει περίπτωση η επιχειρηματική ελίτ και οι βασικοί πόλοι εξουσίας, διαφορετικών πολιτικών αποχρώσεων, να συνεννοηθούν όπως συμβαίνει εδώ και μια διετία στην Ιταλία; Προσέξτε μιλάμε για μια χώρα με το μεγαλύτερο σε απόλυτα μεγέθη χρέος στην Ευρωζώνη, που δανείζεται εδώ και μια διετία με επιτόκιο υψηλότερο της Ελλάδας και δεν έχει ανοίξει «ρουθούνι».
Δες τε τι έγινε εδώ στην Ελλάδα, για ένα θέμα, με την συζήτηση για τον έκτακτο φόρο στις τράπεζες. Επί πολλές εβδομάδες η κυβέρνηση άφηνε να διαρρέεται ότι κάτι ετοιμάζει στο μέτωπο αυτό και ξεκάθαρα ζύγιζε την κοινή γνώμη, αναζητώντας ξεκάθαρα επικοινωνιακά και μόνο οφέλη. Αποφάσισε τελικά να κάνει πίσω μόλις τις τελευταίες μέρες όταν κατάλαβε το προφανές, ότι θα κάνει μεγάλη ζημιά στο οικονομικό κλίμα που η ίδια έχει βελτιώσει και θα πλήξει με βάναυσο τρόπο την όποια επενδυτική αξιοπιστία την οποία η ίδια έχει αποκαταστήσει σε έναν βαθμό. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον όμως είναι τι έγινε την επόμενη μέρα της ξεκάθαρης διάψευσης του πρωθυπουργού. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης, έφερε δική του τροπολογία με το ίδιο περιεχόμενο το οποίο είχε απορρίψει η κυβέρνηση, προτείνοντας την έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών. Προτείνοντας επί της ουσίας, μια «τρύπα στο νερό», καθώς τα κέρδη των τραπεζών είναι «υποχρεωμένα» να καίνε φόρο, για πολλά χρόνια, ως αντάλλαγμα για την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση τους το 2016. Χωρίς κέρδη, φόρο δεν μπορούν να συμψηφίσουν και χωρίς αυτόν τον συμψηφισμό, δεν μπορούν να «καθαρίσουν» τα κεφάλαιά τους.
Φανταστείτε το πιο απλό, να ήταν υποχρεωμένες οι βασικές πολιτικές δυνάμεις να συνεννοηθούν για το συγκεκριμένο θέμα ως προϋπόθεση για να προχωρήσει η χώρα. Τι πιθανότητες δίνατε να τον χειριστούμε ως Γαλλία ή ως Ιταλία;
