Ο ΟΟΣΑ στην χτεσινή του έκθεση για την ελληνική οικονομία προειδοποίησε ότι οι αυξήσεις των μισθών δεν πρέπει να ξεπερνούν την αύξηση της παραγωγικότητας, γιατί θα οδηγήσουν σε αύξηση του κόστους εργασίας και επιβράδυνση των εξαγωγών. Προφανώς κάτι υπονοεί. Έδωσε δε έμφαση στην αύξηση των μισθών του δημοσίου τομέα (παρατηρείται η χαμηλότερη παραγωγικότητα), που θα ευθυγραμμιστούν με τον μελλοντικό κατώτατο, θυμίζοντας ότι για τον ιδιωτικό τομέα ο κατώτατος έχει αυξηθεί από το 2018 κατά 42%, ενώ προβλέπεται να αυξηθεί κατά 4,6% το 2025 και το 2026.
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ Σπύρος Θεοδωρόπουλος, μιλώντας στο 4ο OT Forum, ανέφερε ότι στην Ελλάδα έχουμε 38 ευρώ ανά ώρα εργασίας παραγόμενο προϊόν, την στιγμή που στην Γερμανία φτάνει τα 75 ευρώ και στη Δανία τα 141 ευρώ.
Το ΚΕΠΕ που εξέδωσε πρόσφατα την ετήσια εκθεσή του για την παραγωγικότητα, επισημαίνει ότι την προηγούμενη δεκαετία χάσαμε 20 μονάδες στους δείκτες παραγωγικότητας. Έκτοτε ανακάμπτουμε, αλλά ακόμα βρισκόμαστε στο 57% του μέσου όρου της Ευρωζώνης και στο 63% της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι σαφές ότι υπάρχει πρόβλημα. Οι πολίτες δικαίως νιώθουν ότι το αυξημένο κόστος ζωής κάνει επιτακτική την ανάγκη αύξησης των εισοδημάτων. Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ζητάνε ανοιχτά από τις επιχειρήσεις να δώσουν αυξήσεις στους εργαζόμενους. Οι επιχειρήσεις στην μέση αυτή της κατάστασης, θέλουν μεν να δώσουν αυξήσεις για να ενισχύσουν την αγοραστική δύναμη των υπαλλήλων τους, που κατά κανόνα είναι και πελάτες τους, αλλά από την άλλη αυτό πρέπει να προκύπτει από την παραγωγικότητα των επιχειρήσεων, αλλιώς αυτές θα καταρρεύσουν προκαλώντας μεγαλύτερο πρόβλημα.
Την ίδια στιγμή, σχεδόν κανείς δεν κατανοεί γιατί είναι τόσο σημαντικός ο δείκτης της παραγωγικότητας. Η ελληνική οικονομία, βρίσκεται εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο, που κάνει δύσκολο τον δρόμο για πραγματικά καλύτερες αμοιβές.
Φταίνε οι εργαζόμενοι για αυτή την υστέρηση της παραγωγικότητας; Ξεκάθαρα όχι. Όλοι παραδέχονται ότι διαθέτουμε εργατικό δυναμικό από το πιο σκληρά εργαζόμενο παγκοσμίως.
Άρα είναι εύλογο το ερώτημα, γιατί παράγουμε τόσο λίγο. Τι κάνουν οι άλλοι καλύτερα; Πρώτα από όλα, οι άλλοι, έχουν λυμένα τα βασικά. Σαφείς χρήσεις γης για ανάπτυξη επενδύσεων, γρήγορο και σαφές δικαστικό σύστημα, εκπαίδευση που συμβαδίζει με τις εξελίξεις της τεχνολογίας. Τι έχουμε εμείς; Ακόμα και στις οριζόμενες βιομηχανικές ζώνες, υπάρχουν ζητήματα λειτουργίας (πρόσφατα επιχειρηματίας της Θεσσαλονίκης παρατήρησε ότι δεν υπάρχει συγκοινωνία από την μοναδική ΒΙΠΕ της πόλης), δικαιοσύνη που ακόμα παρά τις αλλαγές δεν δημιουργεί εχέγγυα ταχύτητας ως προς την διεκπεραίωση υποθέσεων και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν παρακολουθεί τις ανάγκες της αγοράς. Για το τελευταίο αρκεί να μιλήσει κάποιος με έναν επιχειρηματία για να του πει ότι σε πολλές περιπτώσεις είναι πιο εύκολο να αγοράσει ένα νέο μηχάνημα, από το να βρει ένα εκπαιδευμένο εργαζόμενο κατάλληλο να το λειτουργήσει.
Και κάπως έτσι, αντί να παράγουμε προϊόντα που θα μπορούν να σταθούν ανταγωνιστικά σε μια ξένη αγορά, μπλέκουμε σε μια άνευ προηγούμενου εσωστρέφεια. Οι εργαζόμενοι, χωρίς μετεκπαίδευση νιώθουν μισθολογικά αδικημένοι, οι επιχειρήσεις δεν τολμούν να επενδύσουν περαιτέρω (τάση που οξύνεται φέτος) και η κυβέρνηση δείχνει επαναπαύεται στις επιτυχίες της. Έτσι πάντως οι μισθοί δεν θα αυξηθούν, σίγουρα όχι πάνω από τα 1.500 ευρώ..
