Αντιμέτωπη με δύο σημαντικές απειλές είναι η ευρωπαϊκή βιομηχανία παραγωγής αλουμινίου, οι οποίες μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά τους καταναλωτές αλουμινίου σε ολόκληρη την περιοχή.
Η πρώτη απειλή αφορά την ευρέως συζητούμενη πιθανότητα η ΕΕ να απαγορεύσει το ρωσικό αλουμίνιο. Ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο έχει ήδη απαγορεύσει τις εισαγωγές ρωσικού πρωτογενούς και ημικατεργασμένου αλουμινίου, η ΕΕ άφησε τα κράτη μέλη και τις καταναλωτικές βιομηχανίες τους να αυτοκυρωθούν. Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του Reuters, αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια απότομη μείωση του όγκου από το 2022, με τις εισαγωγές να μειώνονται από 19% το 2018 σε μόλις 8% το 2023. Ενώ η Μέση Ανατολή παραμένει ο μεγαλύτερος προμηθευτής στην περιοχή, θα δυσκολευτεί να καλύψει το κενό που αφήνει η ρωσική απαγόρευση. Η Ευρώπη έχει επίσης κάποια αδρανή ικανότητα παραγωγής αλουμινίου. Ωστόσο, οι παραγωγοί εξακολουθούν να διστάζουν να το επαναφέρουν στο διαδίκτυο , καθώς είναι αντιοικονομικό να λειτουργούν σε τρέχουσες τιμές.
Μια ρωσική απαγόρευση θα είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των ασφαλίστρων φυσικής παράδοσης καθώς οι καταναλωτές αγωνίζονται για μη ρωσικές εναλλακτικές. Θα δημιουργούσε επίσης αμφιβολίες για την εγκυρότητα της τιμής, καθώς πάνω από το 90% του μετάλλου στο χρηματιστήριο είναι ρωσικής προέλευσης. Ενώ η ΕΕ συνεχίζει να υποβαθμίζει την πλήρη απαγόρευση, ο κίνδυνος και οι επιπτώσεις παραμένουν σημαντικές.
Η δεύτερη απειλή, και ίσως ακόμη πιο σοβαρή, είναι η επικείμενη εφαρμογή του Μηχανισμού Προσαρμογής Συνόρων Άνθρακα (CBAM). Πρόκειται για δασμολόγιο άνθρακα σε προϊόντα, στα οποία περιλαμβάνεται το αλουμίνιο, που εισάγεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επί του παρόντος, παραμένει έτοιμο να τεθεί σε ισχύ το 2026. Αλλά σε αντίθεση με τη ρωσική απαγόρευση, αυτή η απειλή έχει την υποστήριξη τόσο των πολιτικών όσο και των παραγωγών αλουμινίου, οι οποίοι τη βλέπουν ως αναπόσπαστο μέρος των προσπαθειών της Ευρώπης να απελευθερώσει τις οικονομίες της από άνθρακα.
Η Ευρώπη δεν η μόνη που επιβάλλει φόρους στις εισαγωγές άνθρακα, αλλά είναι πιο μπροστά από τις περισσότερες άλλες μεγάλες οικονομίες. Οι εταιρείες ήδη επανατοποθετούν τις αλυσίδες εφοδιασμού τους για να καλύψουν το επικείμενο κόστος. Ορισμένοι άρχισαν πρόσφατα να κατευθύνουν προμήθειες σε παραγωγούς με χαμηλά ή μηδενικά αποτυπώματα άνθρακα, όπως αυτά που βασίζονται στην υδροηλεκτρική ενέργεια. Άλλοι άρχισαν να στρέφονται σε προμηθευτές χρησιμοποιώντας σκραπ αλουμινίου αντί για πρωτογενές αλουμίνιο, καθώς το σκραπ έχει σημαντικά χαμηλότερο αποτύπωμα άνθρακα.
Η αγορά ανταποκρίνεται ήδη στην αυξανόμενη ζήτηση για σκραπ αλουμινίου, με τις τιμές να σταθεροποιούνται και την κατανάλωση σκραπ να αυξάνεται ραγδαία. Ωστόσο, υπάρχει πραγματική πιθανότητα το ημικατεργασμένο αλουμίνιο με βάση το σκραπ να κοστίσει τελικά περισσότερο στην παραγωγή από την κύρια διαδρομή. Επιπλέον, οι πιέσεις της αγοράς στις εταιρείες κατασκευής αλουμινίου να δείχνουν πράσινες θα μπορούσαν να αναγκάσουν τους καταναλωτές να απορροφήσουν αυτές τις αυξήσεις κόστους.
Αυτός ο συνδυασμός του φόρου άνθρακα και της πίεσης της αγοράς παρουσιάζει μεγάλες προκλήσεις για χώρες όπως η Ινδία, οι οποίες έχουν περιορισμένες εγχώριες προμήθειες σκραπ και βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με καύση άνθρακα για την κατασκευή αλουμινίου.
Για την Ευρώπη, οι επιπτώσεις στο κόστος είναι σαφείς. Είτε πρόκειται για φόρους άνθρακα, για μειωμένες επιλογές προσφοράς ή και για τα δύο, μια αύξηση της τιμής είναι πολύ πιθανή όταν η ζήτηση αρχίσει να ανακάμπτει. Καθώς πλησιάζει η προθεσμία του Μηχανισμού Προσαρμογής Συνόρων Άνθρακα, οι τιμές του αλουμινίου στην Ευρώπη θα μπορούσαν να αποσυνδεθούν από τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό θα ήταν παρόμοιο με αυτό που συνέβη με τις τιμές του χάλυβα και του αλουμινίου στις ΗΠΑ μετά τους δασμούς του τμήματος 232 της κυβέρνησης Τραμπ.
