του Αλέξανδρου Μπαρότσι
Το σχέδιο διασύνδεσης της Ελλάδας με την Γερμανία για την μεταφορά «πράσινης» ενέργειας είχε παρουσιαστεί τον Μάρτιο στην Σύνοδο Κορυφής από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Έκτοτε μεσολάβησε μια περίοδο ακινησίας και πολύ αργών ρυθμών προόδου, και τώρα, η εμφάνιση του διαδρόμου Ινδίας – Μέσης Ανατολής – Ευρώπης (IMEC), το επαναφέρει στο προσκήνιο. Κι αυτό, καθώς εφόσον καταστεί δυνατό να ωριμάσει η διασύνδεση με την Γερμανία, τότε η Αθήνα θα μπορέσει να διεκδικήσει συμμετοχή και ρόλο στον IMEC, ώστε να διέρχονται μέσω Ελλάδας, με κατεύθυνση το Βορρά, οι όγκοι πράσινης ενέργειας από την Μ. Ανατολή.
Είναι κάτι τέτοιο απλό ; Όχι, βέβαια. Το δείχνει το γεγονός ότι ακόμη και η γεωστρατηγικής σημασίας Τουρκία, δεν συμπεριλαμβάνεται στους αρχικούς τουλάχιστον σχεδιασμούς του IMEC, προκαλώντας προ ημερών τον θυμό του Ερντογάν, που αντέδρασε λέγοντας, «χωρίς εμάς, δεν μπορεί να υπάρξει διάδρομος Ευρώπης Ασίας».
Κάπου εδώ έρχεται και κουμπώνει η σημασία της διασύνδεσης Ελλάδας – Γερμανίας. Εφόσον ωριμάσουν σχετικά γρήγορα οι διαδικασίες και η Ελλάδα καταφέρει να εντάξει το καλώδιο Ελλάδα – Γερμανία στα έργα PCI/PMI, τότε η Αθήνα, έχοντας και το πλεονέκτημα της πρόσβασης στα Βαλκάνια και την Αν. Ευρώπη, ενισχύει το διαπραγματευτικό της ρόλο στην μάχη να αποτελέσει μια από τις χώρες διέλευσης του διαδρόμου Ινδία – Μ. Ανατολή - Ευρώπη.
Ας μην έχουμε αμφιβολίες. Στόχος του σχεδίου είναι να δημιουργηθεί ένας φαραωνικός οικονομικός, εμπορικός και ενεργειακός διάδρομος που θα μεταφέρει τα προϊόντα της Ινδίας και της Μ. Ανατολής, μέσω του Ισραήλ (λιμάνι Χάιφας) στην Γαλλία και από εκεί στην Γερμανία, όπως φαίνεται και από όσους υπογράφουν το αρχικό μνημόνιο. Η προσπάθεια ένταξης στο πλάνο, και άλλων χωρών, όπως η Ελλάδα δεν είναι αυτονόητη, γι’ αυτό και αποκτά βαρύνουσα σημασία το σχέδιο διασύνδεσης με την Γερμανία.
Που βρίσκεται αλήθεια το «Green Aegean», όπως θα λέγεται; Βρίσκεται, προς το παρόν σε επίπεδο επαφών που διεξάγει ο ΑΔΜΗΕ στην Γερμανία, με τον μεγαλύτερο καταναλωτή της Ευρώπης που διψάει για πράσινη ενέργεια. Εν προκειμένω, έχουν ήδη ξεκινήσει οι διαδικασίες για την προετοιμασία του φακέλου του έργου, ώστε να υποβληθεί προς ένταξη στη νέα λίστα των PCI και να προχωρήσει με τις διαδικασίες χρηματοδότησης και αδειοδότησης των ευρωπαϊκών Eργων Κοινού Ενδιαφέροντος.
Στο τεχνικό σκέλος, το βασικό σενάριο της ελληνικής πρότασης προβλέπει ένα καλώδιο συνολικής δυναμικότητας μεταφοράς περί τα 3 GW και σε δεύτερο χρόνο την περαιτέρω ανάπτυξή του ώστε να φτάσει τα 6 GW και μεταγενέστερα τα 9 GW. Και ο ΑΔΜΗΕ είχε εκπονήσει δύο εναλλακτικές οδεύσεις του καλωδίου με κοινό σημείο και στις περιπτώσεις την Αλβανία. Η μία διαδρομή είναι η χερσαία διασχίζοντας τα κράτη Μαυροβούνιο, Κροατία και Σλοβενία για να καταλήξει στην Αυστρία και τη Νότια Γερμανία. Και η δεύτερη διαδρομή είναι υποθαλάσσια από τα παράλια της Αλβανίας μέχρι τη Σλοβενία και στη συνέχεια θα ακολουθεί χερσαία όδευση προς Αυστρία και Νότια Γερμανία.
Από εκεί πέρα σε χρηματοδοτικό επίπεδο δεν υπάρχει το παραμικρό. Σύμφωνα με την πρόταση Μητσοτάκη τον περασμένο Μάρτιο στην Σύνοδο Κορυφής, το έργο απαιτεί να συγκεντρωθούν πόροι από διάσπαρτα ευρωπαϊκά προγράμματα, ώστε να στηθεί ένα «European Grid Facility», που θα χρηματοδοτήσει καινούργια δίκτυα, αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, τα οποία θα μπορέσουν να αντέξουν όλη αυτή την επιπλέον πράσινη ενέργεια. Ούτε και έχουν προχωρήσει κινήσεις εκσυγχρονισμού των πεπαλαιωμένων υποδομών ειδικά στα Δυτικά Βαλκάνια, τα οποία βρίσκονται στα μισά της διαδρομής μεταξύ Νότου και Βορρά, και θα κληθούν να σηκώσουν τεράστιες ποσότητες πράσινου ρεύματος από την Ανατολική Μεσόγειο, την Αίγυπτο και ευρύτερα τη Βόρεια Αφρική.
