Στα διεθνή μέσα ενημέρωσης τους αποκαλούν “Donald Dashers” ή κατά το ελληνικότερο «οι δραπέτες του Ντόναλντ. Με αυτή την έκφραση έχει στηθεί μια ολόκληρη ιστορία, που αφορά ανθρώπους και κυρίως κεφάλαια που θα μετακινηθούν από τις ΗΠΑ προς την Ευρώπη, προκειμένου να αποφύγουν τις πολιτικές Τραμπ.. Κατά το κοινώς λεγόμενο, ισχυρίζονται οι διακινητές του εν λόγω σεναρίου, ότι από την κρίση (;) στην αμερικανική οικονομία, θα ευνοηθούμε εμείς στην Ευρώπη από την μεταφορά κεφαλαίων. Θα βγάλουμε πολλά λεφτά.. Είναι εντυπωσιακό πραγματικά πόσο κοντή μνήμη έχουν οι άνθρωποι, ακόμα και αν η μεταφορά κεφαλαίων συμβεί σε έναν βαθμό. Στις αρχές του 2007 επικρατούσε μια απεριόριστη αισιοδοξία για τις δυνατότητες της παγκόσμιας οικονομίας, παρόμοια με αυτήν που υπήρχε και μέχρι πρόσφατα στην εποχή μας. Πολλοί τότε είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι το φαινόμενο του οικονομικού κύκλου είχε πεθάνει. Η ανθρωπότητα ζούσε τη χρυσή εποχή, χαμηλών επιτοκίων, μεγάλης ανάπτυξης και πρωτοφανούς μακροοικονομικής σταθερότητας. Όλα έμοιαζαν ιδανικά. Τι μπορούσε να πάει στραβά; Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Η κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και την αγορά ενυπόθηκων δανείων και γρήγορα εξαπλώθηκε παντού. Ουδείς αποδείχτηκε αλώβητος. Τράπεζες και μεγάλες εταιρείες κλυδωνίστηκαν και χρειάστηκαν διάσωση και στην Ευρώπη. Ούτε καν κλειστές σχετικά οικονομίες, όπως η ελληνική δεν απέφυγαν το πρόβλημα. Στις 2 Απριλίου 2009 μετά από μια συνεδρίαση του G20 και ενώ η πιστωτική καταστροφή είχε συμβεί, ο Βρετανός πρωθυπουργός παρουσίασε σχέδιο διάσωσης της παγκόσμιας οικονομίας ύψους 1 τρις. Δολαρίων. Η κατάσταση εξομαλύνθηκε. Ωστόσο οι μεγάλες δαπάνες για την αντιμετώπιση της κρίσης οδήγησαν στα ύψη τα χρέη των κυβερνήσεων, με αποτέλεσμα την κρίση χρέους που αντιμετώπισαν πολλές από αυτές την δεκαετία του 2010.
Αν δούμε τους παραλληλισμούς της περιόδου, θα διαπιστώσουμε ότι η παγκόσμια οικονομία βίωσε μια περίοδο μεγάλης ανάπτυξη την τελευταία 10ετία, υψηλών χρηματιστηριακών επιδόσεων και τεράστιας ρευστότητας που οδήγησε ακίνητα και μετοχές στα ύψη. Για άλλη μια φορά οι περισσότεροι μπέρδεψαν την συγκυριακή λόγω του οικονομικού κύκλου αποκόμιση μεγάλων κερδών με μια μόνιμη κατάσταση οικονομικής ευφορίας. Αυτό πλέον έχει αλλάξει, ένα πρόβλημα αγνώστου έντασης και χαρακτηριστικών βρίσκεται μπροστά μας. Η ευρωπαική αντίδραση, σε όσα εικάζεται ότι συμβαίνουν ή προκαλούνται από τις ΗΠΑ, δείχνει για την ώρα η ενδεδειγμένη, αλλά δεν σημαίνει ότι θα εξαλείψει το πρόβλημα. Μπορεί να το μεταθέσει. Ή να του αλλάξει εικόνα και ένταση, αλλά δεν θα το εξαφανίσει. Το ότι η Γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να ρίξει πολλά λεφτά στην οικονομία (ίσως και 2 τρις.) έχει δημιουργήσει ένα θετικό σοκ, το οποίο θα επιβραβευτεί ποικιλοτρόπως. Αλλά οι οικονομίες συνδέονται πολλαπλώς. Οι δεσμοί είναι άρρηκτοι. Σε αυτό το περιβάλλον «δραπετεύοντας» μπορεί κανείς να ωφεληθεί μόνο για λίγο. Εκτός και αν έχει αποφασίσει να «δραπετεύσει» από την πραγματικότητα..
