Σε προηγούμενό μας άρθρο καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο “νέος” κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ που άνοιξε με την πάροδο του κ. Κασσελάκη είναι παλαιότερος του “παλιού”. Ο κ. Τσίπρας τουλάχιστον είχε “ψηθεί” από τα λάθη και τις αυταπάτες του. Δυστυχώς η επιβεβαίωση μας ήρθε ακόμη νωρίτερα από όσο περιμέναμε. Η ελπίδα (βεβαιότητα;) είναι ότι η ιστορία θα επαναληφθεί μόνο ως φάρσα.
Στα πολύ απλά μαθηματικά του γυμνασίου μάθαμε να ερμηνεύουμε εξισώσεις με δύο αγνώστους, μηδενίζοντας πρώτα το x, κατόπιν το y, και συγκρίνοντας τις τιμές που λαμβάνουμε για το καθένα αντιστοίχως. Αυτά λοιπόν στο χωριό λέγονται «twin variable problems», δηλαδή προβλήματα δίδυμων μεταβλητών. Αποτελούν δε ενδιαφέρουσα κατηγορία γιατί προκαλούν μια κατάσταση που όπως λέει ο λαός πιο πεζοδρομιακά «δεν μπορείς να την πιάσεις από πουθενά».
Εξηγούμαι. Στην πραγματική ζωή εάν λυθεί η εξίσωση ως προς τα κριτήρια παραπομπής του κ. Καραμανλή για πιθανές ποινικές ευθύνες και δεν προκύψουν, θα κατηγορηθεί η κυβέρνηση για συγκάλυψη. Εάν από την άλλη παραπεμφθεί στην Δικαιοσύνη με θεσμικό «βιασμό» και τελικά δεν στοιχειοθετηθεί αιτιώδης συνάφεια με το ατύχημα, όπως είναι πασιφανές εξ ορισμού, τότε η κατηγορία με ΠΑΣΑ βεβαιότητα θα είναι για χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, των δικαστών, των μαρτύρων, ακόμη και του φωνητικού καταγραφικού που σίγουρα συνωμότησε και αυτό. Στο ενδιάμεσο βέβαια θα έχουν προκύψει ατελείωτες δημόσιες πιέσεις να «ξετυφλωθεί» η Δικαιοσύνη και να αποδώσει μια συγκεκριμένη (καταδικαστική) απόφαση. Για άλλη μια φορά δηλαδή, ο γιαλός είναι στραβός, δεν αρμενίζουμε εμείς στραβά. Το δίκιο δεν αποδίδεται από τους θεσμούς αλλά το αποδίδουμε ΕΜΕΙΣ στους θεσμούς ως παντογνώστες και διαγαλαξιακοί προστάτες των αδυνάτων (που δεν μας ψηφίζουν και πολύ).
Συμπεράσματα
Πρώτον, τα κίνητρα της εμμονής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΠΑΣΟΚ για την ποινική δίωξη του κ. Καραμανλή δεν έχουν τίποτα να κάνουν με οποιαδήποτε έννοια δικαιοσύνης. Είναι μάλιστα πολύ εγγύτερα σε μια προσπάθεια τόσο εκ των προτέρων όσο και εκ των υστέρων παρεμβολής στην Δικαιοσύνη, σε συνδυασμό με μια καταφανή απόπειρα μεγέθυνσης και χειραγώγησης του λαϊκού περί δικαίου αισθήματος.
Δεύτερον, αυτή η προσπάθεια εν ΣΥΝΟΛΩ καταδεικνύει, ειρωνικά, μια αντίληψη περί εργαλειοποίησης της Δικαιοσύνης που συνεπάγεται τελικά μία κατάλυσή της χειρότερη από αυτή την οποία (υποκριτικά) καταγγέλλει.
Τρίτον, στερεί από το σύστημα και τον τόπο μια κατ’ ελάχιστο υγιή κουβέντα επί της ουσίας των πραγματικών προβλημάτων, προκλήσεων και πολιτικών αντιμετώπισής τους, όπως την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας (άγνωστος όρος) και την βιώσιμη άνοδο του εισοδήματος. Πόσο τρανότερη απόδειξη χρειάζεται για την αδυναμία παραγωγής επιχειρημάτων;
Τέταρτον, ο λαός έχει ΗΔΗ απορρίψει κατηγορηματικά τέτοια αποκρουστική διάβρωση της πολιτικής και κατ’ επέκταση της οικονομίας (ο κ. Κασσελάκης διατείνεται (αστειευόμενος;) ότι είναι φιλικός προς τις επενδύσεις!!). Παρόλα αυτά η συνεχής προσπάθεια αναβίωσης της εκ μέρους ανεύθυνων και ελλειποβαρών πολιτικών δυνάμεων είναι και στενάχωρη και απογοητευτική.
Πέμπτον, η χυδαία αυτή φασαρία και (νέα) προσβολή της νοημοσύνης όλων ημών το μόνο που αποκρύβει είναι απελπισία για το τέλος και αυτού του “νέου” κύκλου που διαισθάνονται πως (ευτυχώς) έρχεται. Και σε αυτό προσευχόμαστε να έχουν πραγματικά δίκιο.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Ο κ. Ιναχος Λάζος είναι απόφοιτος του ΜΙΤ και ιδρυτής της Delphic Strategies, συμβουλευτικής εταιρείας επενδυτικών κεφαλαίων από την Ευρώπη, την Ασία και την Αμερική.
